معرفت فلسفی

سال پانزدهم، شماره سوم، پیاپی 59، بهار 1397

مهدی احمدخان‎بیگی / دکتری فلسفه تطبیقی مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی ره     12beigy@gmail.com
دریافت: 27/02/96                  پذیرش: 17/11/96
چکیده
اولیات به عنوان پایه ای از معارف بشری، هماره مورد توجه معرفت شناسان بوده و هست. کانون این توجه در این‎گونه قضایا، معیار صدق است. «ارجاع اولیات به علم حضوری» نظریه ای خاص در این باره است. مبدع این نظریه، آیت‎الله مصباح، بر این باور است که ملاک صدق اولیات را باید در اشراف حضوری به حاکی، محکی و حکایت دنبال کرد. در مقابل، برخی از اندیشمندان معتقدند اگر موضوع در قضیة اولی، دارای مصداق در نفس الامر متناسب خویش باشد، آن گاه قضیة اولی از آن مصداق در عالم واقع نیز حکایت می کند. در این دیدگاه نمی توان محکی در این‎گونه قضایا را به علم حضوری ارجاع داد؛ چراکه ما هیچ‎گاه به امور بیرون از خویش اشراف حضوری نخواهیم داشت؛ اما با تحلیل قضایای اولی می توان به این نتیجه رسید که قضایای اولی، هیچ حکایتی از مصادیق محقق خویش در عالم واقع یا حقیقتِ لابشرطی که در ضمن مصادیق موجود است، ندارند. در این میان آیت‎الله مصباح ما را به سرمنزلی بدیع دعوت می‎کند. ایشان بر این باور است که محکی قضایای اولی را باید نه در حکایت مفاهیم از عالم واقع، بلکه در فرض حکایت آنها از عالم واقع دنبال کرد.
کلیدواژه ها: قضیة اولی، حاکی، محکی، معیار صدق، فرض حکایت.