TY  - JOUR
ID  - 5001864
TI  - پیامدهای آموزه گناه فطری در انسان شناسی جدید
JO  - مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره)
JA  - 4
LA  - fa
SN  - 1735-4545
AU  - Reza, Sadeghi
AD  - دانشیار - گروه فلسفه دانشگاه اصفهان
AU  - Zahra, Zoofaghari
AD  - دانشجوی کارشناسی ارشد
Y1  - 2025
PY  - 2025
VL  - 23
IS  - 1
SP  - 95EP  - 110انسان¬شناسی ,طبیعت انسان ,گناه فطری ,بدبینی ,روانکاوی ,DO  - 10.22034/marefatfalsafi.2025.5001864
AB  - در قرون وسطا مسیحیت با تمسک به عهد عتیق از مفهوم «گناه فطری» دفاع می‌کرد. آموزة «گناه فطری» تناقض درونی داشت و تلاش کلیسا برای حل این مشکل با تمسک به بحث از «کلی‌ها» ناموفق بود. به همین علت در انسان‌شناسی جدید، مفهوم «گناه فطری» کنار گذاشته شد. بااین‌حال، این آموزه در چارچوب «باور به شرارت ذاتی انسان» در بخش مهمی از مبانی انسان‌شناختی اخلاق، روانکاوی و فلسفة تاریخ، بازسازی شد و با برچسبی علمی یا فلسفی به حیات خود ادامه داد. حتی گسترش شک و بی‌اعتمادی به عقل بشر و نگرانی از دسترسی انسان به فناوری و تلاش برای محدود کردن دسترسی انسان به طبیعت نیز با آموزة «گناه فطری» در ارتباط است. این نوشتار استدلال کرده است که باور به شرارت ذاتی انسان نیز مانند مفهوم «گناه فطری» دچار تناقض است و با روشی علمی یا عقلی قابل اثبات نیست. حتی روانکاوی نیز با روش تجربی یا عقلی نمی‌تواند شرارت ذاتی انسان را نشان دهد و زمانی که به ناخودآگاه تمسک می‌کند، به دیدگاهی ابطال‌نا‌پذیر و غیرعلمی تبدیل می‌شود. روش تاریخی نیز گرفتار «مغالطة نمود شر» است و از تمرکز تاریخ بر جنگ و کشتار‌ نمی‌توان نتیجه گرفت شرارت در انسان ذاتی است یا غلبه دارد.
UR  - https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/5001864
L1  - https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/5001864-1760417481.pdf
ER  -