@article {
author = {Hoseinzadeh yazdi, Mohammad},
title = {معرفت لازم و کافی در دین},
journal = {معرفت فلسفی 7، بهار 1384},
volume = {2},
number = {3},
pages = {43-80},
year  = {2005},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {},
abstract = {In the discussion about the necessary and sufficient knowledge in religion, three important questions are raised in the Islamic epistemology: first of all, which type of knowledge can be achieved regarding the Islamic teachings? Is it possible to achieve certainty in its narrowest sense in religious matters? Secondly, given the possibility of such knowledge is it necessary to acquire it, or it is sufficient to have a guess, an ordinary type of knowledge, or conviction? Thirdly, if an ordinary knowledge or confidence were sufficient, what are the criteria for its validity? 
Providing definitions for the terms “religion” and “epistemology” and their applications, and dividing certainty into common, specific, and the most specific one, the article argues that achieving the most specific certainty, is possible in some areas of religion, though acquiring such knowledge is not necessary. The views of some Muslim scholars, namely, Ayatullahs Qā„i Tabātabā’i, Mīrza-yi Qumi and Ma´āheri, as the only ones explicitly dealing with the issue, are discussed. The author criticizes Qā„i Tabātabā’i’s view that achieving the most specific certainty is necessary regarding the basic beliefs of Islam. Although others have not clearly addressed this issue, there are evidences in their writings pointing to the idea that achieving the most specific certainty is not necessary in matters of religion. },
keywords = {Certainty, the Most Specific Certainty, Ordinary Knowledge, Conviction, the Possibility of Knowledge, Immanent validity of Certainty, authority., },
title_fa = {معرفت لازم و کافی در دین},
abstract_fa ={در بحث «معرفت لازم و کافی در دین اسلام»، که یکی از مهم‏ترین و دشوارترین مباحث معرفت‏شناسی دینی است، با سه پرسش اساسی مواجهیم: اولاً، در دین (اسلام)، به چه نوع معرفتی مى‏توان دست یافت؟ آیا دستیابی به معرفت یقینی بالمعنى‏الاخص در دین ممکن است؟ ثانیا، در صورت امکان دستیابی به چنین نوع معرفتی در دین، آیا تحصیل و کسب آن لازم است، یا صرفا مظنه یا علم متعارف یا جزم کفایت مى‏کند؟ ثالثا، در صورت کفایتِ علم متعارف یا جزم، معیار صدق این گونه معرفت‏ها چیست؟ این نوشتار، پس از بیان واژه‏های «دین» و «معرفت» و شرح کاربردهای معرفت و دیگر مقدماتی که به نحوی در فهم یا حل مسئله دخالت دارند، به این نتیجه رسیده است که اولاً، دستیابی به یقین بالمعنى‏الاخص در بخش‏هایی از دین ممکن است؛ و ثانیا، به رغم امکان دستیابی به معرفت یقینی، تحصیل آن لازم نیست. افزون بر ادله‏ای که به آنها استناد شده، تلاش شده است تا دیدگاه متفکران مسلمان در این مسئله پى‏گیری شود. نتیجه کاوش این است که متفکران مسلمان به طور جداگانه به این مسئله نپرداخته‏اند. تنها شهید قاضی طباطبایی و میرزای قمی و آیت‏الله مظاهری به روشنی این بحث را مطرح کرده‏اند و از میان آنان، مرحوم قاضی دستیابی به یقین بالمعنى‏الاخص را در اصول اعتقادی لازم دانسته است، که دیدگاه و ادله وی در این مقاله نقد شده است. گرچه دیگران این مسئله را به طور مستقل مطرح نکرده‏اند، مى‏توان با توجه به قراین و شواهدی، به آنان نسبت داد که تحصیل یقین بالمعنى‏الاخص در دین لازم نیست.
},
keywords_fa = {معرفت یقینی بالمعنى ‏الاخص ,علم متعارف ,جزم ,اعتبار ذاتی یقین ,آموزه حجیت ,امکان معرفت. ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/287},
eprint = {}
}