@article {
author = {Sadeqi, Masuod and Soleymani Amiri, Askari},
title = {بررسى دیدگاه کوآین درباره «وجود محمولى»},
journal = {معرفت فلسفی 45، پاییز 1393},
volume = {12},
number = {1},
pages = {97-120},
year  = {2014},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {},
abstract = {If we say: "Pegasus exists" we would suffer from tautology, and if we say " Pegasus does not exist", we have made a self-contradictory proposition, since the word "Pegasus" refers to something in the external world. Attempting to eliminate this difficulty, following other analytical philosophers, and believing that existential propositions are the same type as those of identity, Quine has philosophically denied the peculiarity of existence, and has logically denied the capability of existence to be predicate. Thus he has regarded the maximum function of existence as playing the role of quantifier. Although denying predicative existence has originated from Hume and Kant, it has reached its zenith with Quine and other analytical philosophers. Presenting Mulla Sadra׳s view as a yardstick on distinguishing "subsistence of a thing" in simple whethernesses, from "subsistence of a thing for another thing" in composite whethernesses, we clearly come to the conclusion that Quine׳s attempt is abortive. Furthermore, discussion of predicative existence is a philosophical and logical one rather than a logico -linguistic one, as held by Quine and his followers. His argument is questionable since he imagines whethernesses, including simple and composite ones, signify subsistence of a thing for another thing. In addition, identity is ambiguous in his theory, since identity presupposes existence itself.

},
keywords = {predicative existence, peculiarity, quantifier, Identity, self-contradictory, Quine, Sadr al- Mutaallihin, },
title_fa = {بررسى دیدگاه کوآین درباره «وجود محمولى»},
abstract_fa ={اگر بگوییم پگاسوس وجود دارد، گرفتار همان گویى شده ایم و اگر بگوییم پگاسوس وجود ندارد، گزاره اى خودشکن ساخته ایم؛ زیرا لفظ پگاسوس اشاره به شیئى در خارج دارد. کوآین در تلاش براى حل این عویصه، به تبع دیگر فیلسوفان تحلیلى، با اعتقاد به اینکه گزاره هاى وجودى از نوع گزاره هاى این همانى هستند، به لحاظ فلسفى منکر ویژگى بودن وجود، و به لحاظ منطقى منکر محمول واقع شدن وجود شده، و ایفاگرى نقش سور را حداکثر مقام کارکرد وجود دانسته است. گرچه انکار وجود محمولى از هیوم و کانت آغاز شده است، این داستان در کار کوآین و دیگر فیلسوفان تحلیلى به اوج رسیده است. با معیار قرار دادن دیدگاه صدرالمتألهین مبنى بر تفکیک میان ثبوت الشى ء در هلیات بسیطه و ثبوت شى ء لشى ء در هلیات مرکبه روشن مى شود که تلاش کوآین، نافرجام است. به علاوه بحث وجود محمولى، بحثى فلسفى ـ منطقى است و نه، آن گونه که کوآین و تابعانش تصور مى کنند، یک بحث منطقى ـ زبانى. استدلال وى مخدوش است؛ زیرا او گمان میکند هلیات، اعم از بسیطه و مرکبه دلالت بر ثبوت شى ء لشى ء مى کند. همچنین این همانى در نظریه وى داراى ابهام است؛ زیرا پیش فرض این همانى وجود است.  
},
keywords_fa = {سور ,صدرالمتألهین ,وجود محمولى ,ویژگى ,این همانى ,خودشکن ,کوآین ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/2477},
eprint = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/5_OP_9.PDF}
}