@article {
author = {Yaghoubian, Mohammad Hasan},
title = {تحلیلى فلسفى از ماهیت شادى و بررسى انتقادى ارتباط آن با هدفمندى و معنادارى زندگى},
journal = {معرفت فلسفی 44، تابستان 1393},
volume = {11},
number = {4},
pages = {97-118},
year  = {2014},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {},
abstract = {The discussion on happiness, originated from Greek philosophy, continued in Islamic philosophy. The nature of happiness was thought to be a composition of cognitive dimensions and the emotional experience. This would conform to the modern definitions of delight in psychology. Considering the two levels of emotional happiness and spiritual happiness (using the terms bahjat and farah) in Avicenna’s discussions as well as a relationship between happiness and spirituality are among epistemological achievements of Islamic philosophy. In positive views of psychology such as Lamaism, the relationship between happiness and meaningfulness of life has become so close that happiness is introduced as the goal of life for all human beings and the main element of meaningfulness of life. In a deeper analysis, however, it is clarified that happiness is the effect of meaningfulness and not its cause. It may involve in meaningfulness of life when it is linked with spirituality and higher goals of perfection, and when it is considered as the fruit of such a link. The discussions on viewing happiness as the goal of life present just a formalism of happiness, considering its teleological dimension without considering the epistemological domain.},
keywords = {happiness, philosophy, meaningfulness, goal-directedness., },
title_fa = {تحلیلى فلسفى از ماهیت شادى و بررسى انتقادى ارتباط آن با هدفمندى و معنادارى زندگى},
abstract_fa ={بحث شادى که از مباحث فلسفى یونان آغاز شده بود، در فلسفه اسلامى دنبال شد. ماهیت شادى ترکیبى از ابعاد شناختى و تجربه احساسى دانسته مى شد که با تعاریف امروزین در روان شناسىِ شادى تطبیق پذیر است. توجه به دو سطح شادى هیجانى و شادى معنوى با دو اصطلاح فرح و بهجت در مباحث ابن سینا و پیوند شادى و معنویت، از دستاوردهاى معرفتى فلسفه اسلامى است. در مباحث روان شناسى مثبت نگر و فرقه هایى چون لامائیزم، ارتباط شادى با هدفمندى و معنادارى زندگى چنان تنگاتنگ شده است که شادى به منزله هدف زندگى همه انسان ها و مؤلفه اصلى معنادارى معرفى مى شود؛ اما در تحلیلى عمیق تر روشن مى شود که شادى معلول هدفمندى و نه علت آن است و زمانى مى تواند در معنادارى زندگى دخیل شود که با معنویت و اهداف کمالى برتر پیوند یابد و به منزله نتیجه و میوه این پیوند کانون توجه قرار گیرد. مباحث رویکرد هدف ساز شادى، تنها فرمالیزمى از شادى ارائه کرده و بعد غایت شناختى آن را بدون توجه به ساحت ارزش شناختى کانون توجه قرار داده است.  
},
keywords_fa = {فلسفه ,شادى ,معنادارى ,هدفمندى ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/2461},
eprint = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/04_OP.PDF}
}