@article {
author = {Sayed-Mazhari, Monireh},
title = {طرح اشراقى نظریه صدور و تأثرات ملّاصدرا از آن},
journal = {معرفت فلسفی 29، پاییز 1389},
volume = {8},
number = {1},
pages = {55-81},
year  = {2010},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {},
abstract = {Historians of philosophy, theologians, and many sages have pointed out that one of the objectives of the theory of emanation is to explain the relation between  God  and  the  creatures,  and  the  process  of  the  emanation  of multitude from unity. From among Muslim philosophers it was Farabi, and then Ibn Sina, who first theorized about this issue. Sohrawardi criticized the peripatetic  approach,  and  came  up  with  a  new  model  of  the  theory  of emanation in which he accepted the core structure of Ibn Sina’s theory while adding new elements and basing it on a different footings. This new plan has influenced Mulla Sadra.

The author in this article tries to show that Mulla Sadra has been influenced by the Illumationist theory of emanation in at  least four  areas: a) taking objective   aspects   into   consideration   in   explaining   the   emanation   of multiplicity from unity; b) rejecting the delimitation of intellects in ten; c) accepting latitudinal intellects; d) employing the principle of the possibility of the nobler in explaining the emanation system.
},
keywords = {Illumationist Philosophy, Mulla Sadra, Emanation, Longitudinal Intellects, Latitudinal Intellects, Principle of the Possibility of the Nobler, The Light of the Lights., },
title_fa = {طرح اشراقى نظریه صدور و تأثرات ملّاصدرا از آن},
abstract_fa ={مورّخان فلسفه و نیز اهل کلام و بسیارى از حکما، یکى از اهداف و ارکان نظریه فیض را «تبیین وساطت بین خداوند و خلق او و نیز توضیح نحوه برآمدن کثرت از وحدت» ذکر کرده‏اند. در میان فلاسفه اسلامى، فارابى و ابن‏سینا نخستین کسانى بودند که در این‏باره به نظریه‏پردازى پرداختند. پس از ایشان، سهروردى با این اعتقاد که نظریه حکماى مشّایى وافى به مقصود نیست، ضمن اخذ ساختار اصلى نظریه صدور ابن‏سینا، با قرار دادن آن بر مبنایى دیگر و وارد کردن آموزه‏هاى جدید، به طرح نوینى از نظریه صدور دست یافت که قرن‏ها پس از او مورد توجه صدرالمتألّهین قرار گرفت. نویسنده در این مقاله سعى مى‏کند نشان دهد که ملّاصدرا در تدوین نظریه خویش درباره نظام فیض، حدّاقل از چهار جهت از مکتب اشراقى تأثیر پذیرفته است: 1) توجه به جهات و حیثیات عینى در پیدایش کثیر از واحد؛ 2) عدم پذیرش انحصار عقول به ده عقل؛ 3) پذیرش عقول عرضى علاوه بر عقول طولى؛ 4) استفاده از قاعده امکان اشرف براى تبیین نظام فیض.
},
keywords_fa = {قاعده امکان اشرف ,فیض ,ملّاصدرا ,حکمت اشراق ,عقول طولى و عرضى ,نورالانوار. ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/208},
eprint = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/3_0.pdf}
}