@article {
author = {, Gholam Reza},
title = {معنای انشا و قواعد آن در فلسفة زبان آستین و اصول فقه},
journal = {معرفت فلسفی 84 ، تابستان 1403},
volume = {21},
number = {4},
pages = {113-131},
year  = {2024},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {10.22034/marefatfalsafi.2024.2020992},
abstract = {J. L. Austin was the first philosopher to identify a significant type of statement that resembles declarative sentences but is neither true nor false. These statements, instead of describing a situation or state, perform an action through the act of utterance itself. According to Austin, declarative statements can be true or false, whereas inshā (performative/issuance) statements are not evaluated based on truth or falsity, rather on their appropriateness or inappropriateness (felicity). He emphasizes that the words in performative utterances must be spoken seriously to be taken seriously. 
Similarly, scholars of Islamic uṣūl al-fiqh assert that complete declarative sentences indicate the occurrence or non-occurrence of a matter and are thus characterized by truth or falsity. However, performative statements are generative in nature, meaning that their content is to be created and realized through the utterance itself. By "generation through inshā (issuance)", they mean creation in the world outside; i.e. the reality of the issued meaning is to be generated and created through the words uttered. According to these scholars, inshā involves serious confirmatory intention, without which the inshā cannot be considered valid.
While Austin outlines six rules essential for the proper functioning of performative utterances. Shiite uṣūl al-fiqh scholars, although not systematically codifying such rules, have implicitly addressed these issues here and there within their discussions. This article aims to compare and analyze Austin’s views and those of Islamic uṣūl al-fiqh scholars about the meaning of inshā and its rules. Using a descriptive-analytical method and library-based data, it highlights the convergences and divergences in these two intellectual traditions. 
},
keywords = {John Austin, uṣūl al-fiqh, declarative statements, performative statements, infelicities, },
title_fa = {معنای انشا و قواعد آن در فلسفة زبان آستین و اصول فقه},
abstract_fa ={آستین اولین فیلسوفی بود که متوجه شد نوع مهمی از اظهارات وجود دارد که شکل جملات خبری را دارد، اما نه صادق‌ است و نه کاذب؛ زیرا گوینده در این اظهارات، وضعیت و حالتی را توصیف نمی‌کند، بلکه با این اظهارات ـ درواقع ـ فعلی را انجام می‌دهد. از منظر آستین، اظهارات اخباری می‌توانند صادق یا کاذب باشند، اما اظهارات انشایی صادق یا کاذب نیستند، بلکه بجا یا نابجا هستند. آستین تصریح می‌کند که در اظهارات انشایی واژه‌ها باید به صورت جدی بیان شوند تا به صورت جدی در نظر گرفته شوند. عالمان علم اصول فقه هم معتقدند: جملات تام خبری حکایت از تحقق شیء یا عدم تحقق آن می‌کنند و ازاین‌رو متصف به صدق و کذب می‌شوند؛ اما معانی انشایی ایجادی هستند و با لفظ، انشا معنا می‌شود. مراد از «ایجادی بودن معانی انشایی» ایجاد و انشا در خارج است؛ یعنی حقیقت آن معنای انشایی با لفظ، ایجاد و متحقق می‌شود. از منظر این عالمان، معنای انشا، مدلول تصدیقی جدی است و تا قصد انشا نباشد، انشا صادق نیست. اما آستین قواعد شش‌گانه‌ای را که برای کارکرد مناسب اظهار انشایی ضروری‌اند، بیان می‌کند. اصولیان شیعه گرچه به صورت نظام‌مند دست به تدوین چنین قواعدی نزده‌اند، اما در مطاوی مباحث‌ خود، به صورت جسته و گریخته، به این مسائل توجه داشته‌اند. بدین‌سان تبیین، تحلیل و مقایسه‌ی نظرات آستین و علمای علم اصول فقه در باب معنای «انشا» و قواعد آن، هدف این مقاله است. روش این پژوهش «توصیفی ـ تحلیلی» و مبتنی بر داده‌های کتابخانه‌ای است.},
keywords_fa = {جان آستين ,اصول فقه ,اظهارات اخباري ,اظهارات انشايي ,نابجايي‌ها ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/2020992},
eprint = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/2020992-1735023474.pdf}
}