@article {
author = {Sobaghchi, Yahya and , Tayyebeh},
title = {جست‌وجوی صلح ساختاری گالتونگ در نظام فکری صدرالمتألهین},
journal = {معرفت فلسفی 84 ، تابستان 1403},
volume = {21},
number = {4},
pages = {77-94},
year  = {2024},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {10.22034/marefatfalsafi.2024.2018994},
abstract = {"Justice" and "peace" have been the most foundational aspirations of various theological and philosophical traditions. Although the concept of peace is not explicitly discussed in transcendent wisdom, its theoretical foundations provide significant potential for contributing to peace studies. This article seeks to extract key principles of "peace" from the philosophy of Mullā Ṣadrā using the conceptual framework of a prominent contemporary peace researcher, Johan Galtung.
Within a frame of a triangle, Galtung categorizes violence into three primary forms: direct, structural, and cultural. "Structural violence" applies to systems with discrimination and exploitation (injustice) that obstruct the growth and realization of optimal potential for segments of society. Similarly, Mulla Ṣadrā presents "justice" as a fundamental concept in his works. Based on divine cosmic justice, he envisions the cosmos as directed toward perfection and asserts that humans, in harmony with the universe, must cultivate justice within their faculties and morals to achieve their own perfection.
This internal justice involves balancing the soul's faculties, acquiring virtues, and eliminating vices to eradicate the roots of oppression and violence. In the social dimension, Mulla Ṣadrā identifies divine law (Sharī‘ah) as the mechanism for establishing justice, arguing that injustice leads societies toward corruption and bloodshed, hindering their progress toward perfection.
},
keywords = {Ṣadr al-Muta’allihīn, Galtung, justice, Peace, violence, structural violence, inner peace, },
title_fa = {جست‌وجوی صلح ساختاری گالتونگ در نظام فکری صدرالمتألهین},
abstract_fa ={«عدالت» و «صلح» از بنیادی‌ترین آرمانهای مکاتب مختلف الهی و بشری بوده است. مفهوم صلح، مستقیما در حکمت متعالیه مطرح نشده اما به اتکا زیربناهای نظری حکمت متعالیه، می‌توان ادعا کرد که ظرفیت ارائه‌ی مبانی نظری مهمی برای صلح‌پژوهی در آن وجود دارد. این مقاله سعی می‌کند با بهره‌گیری از چارچوب مفهومی یکی از صلح پژوهان معاصر، یوهان گالتونگ، برخی مبانی «صلح» را از فلسفه‌ی صدرالمتألهین استخراج کند. گالتونگ خشونت را در قالب یک مثلث به سه دسته‌ی مهم مستقیم، ساختاری و فرهنگی تقسیم می‌کند. «خشونت ساختاری» به ساختارهایی اطلاق می‌شود که با ایجاد تبعیض و استثمار (بی‌عدالتی) موانعی را در راه رشد و رسیدن به کمال مطلوب بخشی از اجتماع ایجاد می‌کند. به تناظر، صدرالمتألهین نیز در آثار خود، «عدالت» را به‌مثابه‌ی یک مفهوم بنیادی مطرح کرده است. او با تکیه بر عدالت تکوینی الهی، مسیر عالم را رو به کمال می‌داند و معتقد است انسان هم در تطابق با عالم هستی، باید از عدالت در قوا و خُلقیات بهره‌مند باشد تا به کمال خود برسد. این عدالت درونی شامل تعدیل قوای نفس و کسب فضایل و دفع رذایل اخلاقی است که ریشه‌های درونی ظلم و خشونت را از بین می‌برد. در بُعد اجتماعی هم صدرا راهکار ایجاد عدالت را شریعت می‌داند و نشان می‌دهد که در صورت وجود بی‌عدالتی، جامعه به سوی فساد و خون‌ریزی خواهد رفت و از رسیدن به کمال بازخواهد ماند.},
keywords_fa = {صدرالمتألهين ,گالتونگ ,عدالت ,صلح ,خشونت ,خشونت ساختاري ,صلح دروني ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/2018994},
eprint = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/2018994-1735023412.pdf}
}