@article {
author = {Borhan, Mahdi and Fayyazi, Gholam Reza},
title = {ماهیت حکایت از دیدگاه مشهور و استاد فیاضى},
journal = {معرفت فلسفی 28، تابستان 1389},
volume = {7},
number = {5},
pages = {11-38},
year  = {2010},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {1735-4545},
eissn = {2980-8294},
doi = {},
abstract = {The prevalent view among epistemologists about “mental forms” is that they designate things by essence and in actuality. Ayatollah Fayyaḍi accepts this idea, but renders such a designation an instance of knowledge by presence and has a different view about the designator.
The authors in this article try to compare the two theories and analyze their commonalities as well as their differences. Fayyaḍi believes that the designator is not the mental form, but the soul of the perceiving agent. He thinks that the designator of the objective things shows subjective designator, objective designator, and all its instances at the same time, and this is the implication of designation by essence. He introduces knowledge be presence as the source by which one can understand the mode of such a designation and all its attributes, and suggests that by esoteric analysis one can find out about such matters. Although he renders the designation of simple concepts, propositions, and judgments essential to them, he thinks that there are differences in the way of their designation.



},
keywords = {Designation, Designated, Designator, By Essence, Subjective Mode, Mental Form, },
title_fa = {ماهیت حکایت از دیدگاه مشهور و استاد فیاضى},
abstract_fa ={مشهور معرفت‏شناسان بر این باورند که «صور ذهنى» بالفعل، و به صورت ذاتى، از ماوراى خود حکایت مى‏کنند. در این میان، استاد فیاضى در نحوه حکایتْ (ذاتى بودن حکایت) با عموم فلاسفه همراه است. ضمن اینکه آن را معلوم به علم حضورى مى‏داند؛ امّا درباره حاکى، ایده‏اى متمایز دارد. در این مقاله تلاش مى‏شود تا این دو دیدگاه با یکدیگر مقایسه و نقاط اشتراک و اختلاف آنها تحلیل گردد، از جمله موارد اختلاف آن است که استاد فیاضى معتقد است که حاکى «صورت ذهنى» نیست، بلکه «نفس فاعل شناسا» مى‏باشد (و «صورت ذهنى» وجود ذهنى محکى است.) وى بر این باور است که حاکى در اشیاى خارجى، علاوه بر محکى ذهنى، محکى خارجى و تمام مصادیق همگون را نیز به طور یکسان نشان مى‏دهد و این اقتضاى ذاتى بودن حکایت است. ایشان مستند نحوه حکایت و تحلیل حکایت به حاکى و محکى، و حالت نفسانى بودن حاکى را وجدان و علم حضورى مى‏داند و بر این باور است که با تحلیل یافته‏هاى درونى، مى‏توان به امور یادشده رسید. استاد فیاضى با اینکه حکایت مفاهیم مفرد، قضایا و تصدیقات را ذاتى آنها مى‏شمارد، آنها را در نحوه حکایت متفاوت مى‏داند.
},
keywords_fa = {حکایت ,ذاتى ,محکى ,حاکى ,حالت نفسانى ,صورت ذهنى. ,},
url = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/node/198},
eprint = {https://marefatfalsafi.nashriyat.ir/sites/marefatfalsafi.nashriyat.ir/files/article-files/1_1.pdf}
}